moederdag

vandaag is het moederdag. een dag waarop moeders in het zonnetje gezet worden. een dag waarin je even mag ontvang, bloemetjes, ontbijtjes op bed, knutselwerkjes met hartjes. kortom een dag vol waardering. 

maar dit jaar voelt het anders. mijn dochter is bij haar vader, waar ze een leuk cadeautje maakt voor haar bonus moeder. en ik? ik lig op bed. opgebrand, uitgeput. terwijl de wereld om mij heen moederdag viert het ene naar het andere lieve bericht op socialmedia zie ik voorbij komen. vandaag voel ik extra wat ik mis, wat ik niet meer kan. hoe meer de klachten toe nemen hoe minder waardevol ik mij voel. alles is teveel.. zelfs het moederschap, het mooiste wat er is voelt als iets waar ik te kort schiet. 

ik ben niet meer die moeder van vroeger, niet meer die alleenstaande moeder die haar dochter mee nam het bos in, een vakantie plande vol met uitstapjes en avontuur of die eindeloos tikkertje speelt. Nu ben ik die moeder die haar dochter in haar pyjama met de auto naar school brengt als dit al lukt. die nee moet zeggen tegen speelafspraakjes, die te vermoeid is om te koken, dus maar weer eten bestelt. de moeder die sneller overprikkelt raakt dan haar lief is en kort af reageert. 

maar weet je.. ik ben ook de moeder die vecht. die met migraine extra pijnstillers neemt om toch langs de lijn van de sponsorloop gaat staan om haar dochter aan te moedigen. die alles op alles zet om bij de volleybalwedstrijden te helpen. die moeder waar je tegen aan kunt kruipen met een dekentje en een filmpje, die moeder die knuffels en kusjes uitdeelt alsof ze nooit op zullen raken, om te compenseren maar ook omdat ze oprecht zijn, omdat de liefde voor mijn kind er altijd is. 

ik doe keihard mijn best, elke dag opnieuw. niet als een perfecte moeder maar als een echte moeder, eentje die ondanks alles alles probeert, zich staande houdt, die fouten maakt, die leert. 

en toen.. toen kreeg ik een kaartje van mijn dochter met de tekst

"lieve mamy ondangs de long kovid ben je nog steeds de liefste en de grappigste mama. je bent goed zoals je bent! je allerliefste emilt (patatje)"

ja en daar kwam hij dan.. de traan.. de traan van liefde, erkenning, van hoop. 

chronische ziek zijn en moeder zijn... het is niet makkelijk het is balanceren op een koord van vermoeidheid, schuldgevoel, kracht en liefde. maar op dagen zoals deze besef ik.. ik ben nog steeds haar moeder! misschien niet meer de moeder van vroeger, maar nog steeds de moeder die zij nodig heeft. en ook dat is enorm waardevol!