hier zit ik dan. kwart voor 1 ´s nachts. een paar voorzichtige tranen glijden over mijn wangen. mijn lijf is verzuurd, mijn maag draait zich om, mijn darmen staan strak van de kramp. alles in mij protesteert. ik zit vast.. gevangen in mijn eigen lichaam en hoofd. 

De wekker gaat. Het zonnetje schijnt net tussen de gordijnen door. Alles aan deze ochtend zegt: begin de dag. Maar mijn lijf zegt nee. Mijn benen zijn te zwaar, mijn ribben doen pijn, mijn ogen willen dicht blijven. Ik wil opstaan, maar ik kan het niet.

vandaag is het moederdag. een dag waarop moeders in het zonnetje gezet worden. een dag waarin je even mag ontvang, bloemetjes, ontbijtjes op bed, knutselwerkjes met hartjes. kortom een dag vol waardering. 

de dag dat ik een duif probeerde te redden en mijzelf bijna vergat. 

Na een paar week weer geleefd te worden en het gevoel van controle verlies. Stap ik vanmorgen opnieuw mijn bed in. Want aankomende week wordt een week met rust ruimte en de focus op zelfzorg! in therapie dwalen we af van het eerste doel ´trauma verwerking´ we staan stil bij de chaos van het hier en nu, de basiszorg schiet er bij in, rust vinden lijkt even niet te lukken. na 2 week op medicatie geleefd te hebben is het weer tijd om een stap terug te doen. De basis! 

Daar lig ik dan. Mijn benen voelen als lood, mijn hartslag hamert in mijn borst. 110 in rust. Alsof mijn lichaam een marathon loopt terwijl ik stil lig. de zon brandt op mijn huid, maar ik voel de hitte nauwelijks. wat ik wel voel, is de vermoeidheid. diepe, allesomvattende vermoeidheid, alsof elke vezel in mijn lijf te zwaar is om te dragen.

de wekker gaat. een keer, twee keer, drie keer. alsof mijn lichaam weigert om vandaag te beginnen. mijn hoofd bonkt, mijn spieren voelen zwaar. ik trek de kleren aan die al een poosje in de gang hangen. schoon genoeg om door te kunnen, vies genoeg om te laten zien hoe moe ik ben. in de keuken smeer ik mijn ontbijt, mijn handen bewegen automatische, maar in mijn hoofd is het een chaos. ik zou zoveel moeten doen vandaag.. maar wat wil ik? mijn brein schreeuwt het antwoord: slapen. slapen tot alles normaal is.. 

het zonnetje schijnt en de kutnacht is voorbij. Gisteren weer een therapiesessie gehad waarin ik compleet dissocieerde.. wat een eng en naar gevoel was dit.. mij lichaam voelde alsof mijn ziel uit mijn lijf verdween, alsof ik er niet meer inzat. een volledige blokkade als gevolg en de bijkomende vermoeidheid.

Langzaam aan vind ik de weg naar mijn hoofdpad weer. Met de gedachte 'dat ik mij even slechter voel betekend niet dat het ook daadwerkelijk slecht gaat' wandel ik langzaam aan weer terug naar het hoofdpad. Na alle terugvallen die ik heb gehad weet ik dat ik er ook weer uitklim. Dit geeft vertrouwen en moed om te blijven zoeken naar het juiste pad om te bewandelen. 

na een nachtrust van 11 uur schrik ik wakker van de wekker. half 8... gauw mijn dochter klaar maken voor school. ik ben wat prikkelbaar en loop wat te mopperen. tot ik naar buiten kijk.. Een hele mooie witte wereld.. Dit was nogal onverwachts.. mijn dochter besluit lopend naar school te gaan. Zonder handshoenen, sjaal of muts.. enigszins geïrriteerd zeg ik dat ze die handschoenen sowieso mee neemt. ze stopt mopperend de handschoenen in haar tas en loopt de mooie witte wereld in, op weg naar school.

de afgelopen 4 dagen heb ik rondgelopen met een leeg gevoel, onrust in mijn lijf en een leeg hoofd. even niet meer weten hoe ik de draad weer moest oppakken. letterlijk geleefd worden, bezig zijn met zorgen, zorgen mbt het uwv, mijn dochter, mijn toekomst, doen wat anderen van mij verwachten maar zonder zelf na te denken over hoe dit voelt en of ik dit ook wil, of ik er ook aan toe ben. weinig rust kunnen pakken door het onrustige gevoel in mijn hoofd en lijf. volledig dicht slaan op alle vlakken. ik voelde mij gewoon somber het benauwde mij letterlijk. het gevoel niet goed adem te kunnen halen. Het lukte even niet om de leuke dingen te zien, het lukte even niet om geluk te voelen. het enige wat lukte was kijken naar alles wat niet kan, naar alle zorgen die dit proces met zich mee brengt.

waarin ik misschien heel voorzichtig durf te zeggen dat het iets beter gaat. De 3de ochtend zonder pijn wakker worden geeft toch weer een beetje hoop! het lijntje is nog erg dun.. Dit merk ik doordat ik nog overspoeld word met verlammende vermoeidheid. Deze rottige vermoeidheid wil nog geen afscheid nemen van mij. Het in de ochtend al zo moe wakker worden dat de moed je gelijk in de schoenen zakt.