hier zit ik dan. kwart voor 1 ´s nachts. een paar voorzichtige tranen glijden over mijn wangen. mijn lijf is verzuurd, mijn maag draait zich om, mijn darmen staan strak van de kramp. alles in mij protesteert. ik zit vast.. gevangen in mijn eigen lichaam en hoofd.
hoelang hou ik dit nog vol? hoever kan ik instorten? wanneer valt de druk eindelijk van mijn schouders af? wanneer krijg ik de ruimte die ik zo hard nodig heb? wanneer mag ik stoppen, stoppen met vechten, vechten tegen de pijn, tegen de teleurstellingen. Wanneer mag ik weer vertrouwen op mijn lichaam, mijn hoofd, mijn leven?
ik voel me machteloos, ik voel mij alleen. ik voel paniek, verdriet, verlies. Het verlies van mijn eigen lichaam. Het verlies van het leven zoals ik het kende. even weet ik niet meer wie ik ben, wat ik ben. Op alle vlakken voelt het alsof ik faal. alsof ik deze wereld niet meer aankan.
Doorzetten is een van mijn grootste kwaliteiten. Maar misschien in dit verhaal ook mijn grootste valkuil. ik weet het niet meer.
ik pak nog een glas water, neem een oxazepam voor stilte in mijn hoofd en een ibuprofen voor de pijn in mijn lijf. en straks, straks probeer ik de trap nog een keer op te lopen. in de hoop dat mijn benen mij nog een keer naar boven kunnen dragen. in de hoop dat deze nacht mij nog iets van rust gunt. dat ik mij even mag afzonderen van de pijn, van de onrust, van deze nacht..
voor nu vertel ik mijzelf 'alleen ademhalen is genoeg' ik kan het nu niet oplossen, ik hoef het niet op te lossen. morgen is weer een nieuwe dag, die ik een beetje onzeker tegemoet ga. maar wel met de hoop een stukje vertrouwen terug te vinden. vertrouwen in mijn lijf, vertrouwen in mijn hoofd, vertrouwen in het systeem.
Reactie plaatsen
Reacties